[EREBUS] 07

~ 7 ~

“จำไว้... เจ้าเป็นของข้า แจ็คสัน”

ถ้อยคำที่มาร์คเอ่ยกับเขาก่อนที่จะยึดคางมนไปรับริมฝีปากบางที่แนบเข้ามากลืนกินพลังชีวิตอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้มันแปลกไป มันอ่อนโยนมากกว่าครั้งก่อนหรือครั้งไหนๆ มาร์คดันร่างเขาให้นอนลงกับที่นอนนุ่ม มือแกร่งยึดไหล่ทั้งสองข้างเอาไว้ เรียวลิ้นแตะพันพัวไปทั่วโพรงปากนิ่มที่เผยอค้างรับรสจูบอย่างไม่ขัดขืนเพราะความเคยชิน การดูดกินยาวนานจนกระทั่งร่างด้านใต้เหนื่อยอ่อนหลับใหลไปในที่สุด

มาร์คผละริมฝีปากออกมาเลียปากตัวเองเล็กน้อย พึงพอใจกับรสสัมผัสที่ได้รับ อุ้มแจ็คสันที่หลับไปแล้ววางไว้บนเตียงด้านหนึ่ง เอนตัวลงนอนข้างๆ ปล่อยจิตใจให้ลอยไปกับกระแสห้วงความคิดและหลับตามไปไม่ช้า...

แจ็คสันกระพริบตาปริบๆ ค่อนข้างงงงวยกับสภาพการณ์ในตอนเช้า ขยับกายไปมาไม่คุ้นชินกับสัมผัสเตียงอุ่นนุ่มที่ประคองหลังไว้ในยามเช้าแบบนี้นัก แน่ล่ะ ปกติก็นอนหลังขดหลังแข็งบนเศษผ้าเก่าๆนี่นะ หันไปมองใบหน้ายามหลับใหลของเจ้าของห้อง

ใบหน้าหล่อเหลาสวยงามจนยากที่จะใครทานเทียมปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา ผิวขาวสว่างราวกับสลักเสลามาจากหินอ่อนเนื้อเนียน จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงสวย ขนตายาว ทุกสิ่งประกอบเป็นเทพปีศาจลูซิเฟอร์คนนี้

แจ็คสันจ้องมองหน้ามาร์คนานจนรู้สึกเมื่อยคอ ละสายตาหันหลับมาสนใจสร้อยข้อเท้าที่ส่งเสียงกระทบกันเบาๆทุกครั้งที่ขยับตัวอย่างค่อนข้างน่ารำคาญ ขมวดคิ้วไม่เข้าใจเจ้าของสร้อย พยายามขยับตัวให้เบาที่สุดขณะก้าวลงจากเตียง เสียงกริ๊งดังแว่วมา แจ็คสันตัวแข็งทื่อหันไปมองมาร์คหวาดๆ ถอนหายใจเฮือกเมื่อไม่เห็นว่าลูซิเฟอร์จะรู้สึกตัว

นั่งขอบอ่างเหม่อมองน้ำที่กำลังไหลเติมอ่างน้ำให้เต็ม ใช้นิ้วเขี่ยฟองที่ผุดลอยคว้างบนผืนน้ำเล่น ใจลอยจนปล่อยน้ำให้ล้นขอบอ่าง กระเด้งตัวไปปิดก๊อกน้ำแทบไม่ทัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้ตัวเลยว่าช่วงนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย

ถอดเสื้อเหวี่ยงลงกับพื้น ปลดกางเกงลงเกือบจะถึงเข่าอยู่แล้ว

“พี่แจ็คสานนน”

!!!!!!

หูตั้งหางตั้งตกใจจนเกือบสะดุดกางเกงตัวเองล้ม หันไปร้องว๊ากเสียงเบาใส่ไอ้คนมาใหม่ที่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง รีบก้มนั่งปกปิดส่วนลับของตัวเอง กระโดดดิ๋งๆไปทำหน้าดุใส่ยองแจที่หัวเราะเงิบหงายอยู่ในอ่างน้ำ

“ขาวจั๊วะเชียว”

“ไอ้ยองแจ!!!”

“ฮ่าๆๆๆ ขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจน่า เอ๊ะ โซ่ล่ะพี่?”ตาเรียวเล็กกว้างขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นโซ่สีดำหายไปจากปลอกคอคูสิทตัวน้อย

“มาร์คปลดให้เมื่อวาน”

“หืม? นี่ลูซิเฟอร์ปล่อยพี่แล้วเหรอ? ทำไมไม่หนีมาอ่ะ?”

“หนีไปให้พวกนายโดนฆ่าตายรึไงล่ะ? ดูนี่!”ด่าว่าพลางพาดขาลงบนขอบอ่างโชว์สร้อยข้อเท้าสีเงินโดดเด่นให้ยองแจดู ลิเวียธานในร่างมนุษย์กลืนน้ำลายอึกห้ามสายตาไม่ให้ไล้ไปตามเรียวขาขาวให้กลับมามองสิ่งที่แจ็คสันพยายามโชว์ให้เขาดู เพียงแวบเดียวที่เห็นยองแจก็รู้ได้ทันทีว่ามาจากไหน ไอพลังของลูซิเฟอร์แรงจนน่ากลัว

“มันสร้างจากพลังของลูซิเฟอร์? หมายความว่าลูซิเฟอร์จะรู้ว่าพี่ไปไหนได้จากสร้อยเส้นนี้ใช่ไหม”ยองแจถาม แจ็คสันยกขาลงแล้วพยักหน้าให้ “แล้วมันถอดออกไม่ได้เหรอ?”

แจ็คสันนิ่งไปสักพัก ก้มลงหมุนสร้อยหาตะขอเกี่ยวแต่ก็ไม่เห็น ลองดึงก็พบว่ามันแข็งยิ่งกว่าเหล็กเสียอีก ออกแรงจนข้อนิ้วแดงก่ำก็ยังไม่รู้สึกว่าจะสามารถดึงมันขาดได้เลย ส่ายหน้าให้ยองแจ

“ผมก็ไม่คิดว่ามันจะดึงได้ง่ายๆหรอกนะ”ยองแจพยักหน้าเข้าใจ “เออ พี่สบายดีนะ”

“อืมๆ ก็เรื่อยๆ...”

แจ๊คสันกับยองแจคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย จนลิเวียธานขอตัวลาเพราะรับรู้ได้ว่าเจ้าของปราสาทใกล้จะตื่นแล้ว แจ๊คสันพาร่างตัวเองลงน้ำ ถูสบู่เล่นไปมาไม่รีบร้อนเพราะถึงจะอาบน้ำเสร็จเร็วก็ไม่รู้จะทำอะไรอยู่ดี เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้แจ๊คสันสะดุ้งมุดตัวลงไปในอ่าง

มาร์คไม่ได้ตกใจอะไรตอนเห็นร่างขาวแช่น้ำอยู่ในอ่าง แค่ไม่เห็นอยู่บนเตียงก็รู้แล้วว่าหนีมาอาบน้ำ แต่แจ็คสันกลับหน้าแดงจนอดไม่ได้ที่จะก้าวไปใกล้ ยิ่งเขาเดินเข้าไปใกล้คูสิทตัวน้อยก็ยิ่งจมลงไปในอ่าง จนตอนนี้เหลือแค่ส่วนตาขึ้นมา หูสีดำเอนลู่กับเส้นผมน้ำตาลอ่อนเปียกชุ่ม

“หนีอะไรล่ะ อาบต่อไปสิ ข้าจะได้อาบต่อ”บอกเสียงเบา นั่งลงบนขอบอ่าง แกล้งเลื่อนสายตาไปตามร่างกายขาวที่เห็นวับๆแวมๆผ่านม่านฟองสบู่ในอ่าง คูสิทตัวน้อยถลึงตาใส่ หูใหญ่เชิดขึ้นเป็นเชิงไม่พอใจ มือขาวตะครุบปิดส่วนลับ ใบหน้าแดงจัดด้วยความอับอาย

“มองอะไร!”

“หึหึ”มาร์คเพียงหัวเราะในลำคอ ใช้นิ้วดันปลายคางมนให้เชิดขึ้น เอื้อมหน้าเข้าไปใกล้แต่ไม่ยอมสัมผัสริมฝีปากแดงฉ่ำที่ลอยเด่นเย้ายวนให้ลิ้มลองตรงหน้า ใช้ปลายจมูกเขี่ยปลายจมูกอีกฝ่ายเล่น ลมหายใจอุ่นรดรินไปทั่วใบหน้าเนียนที่ขึ้นสีแดงก่ำ แจ็คสันหลับตาปี๋รู้สึกเขินอายกว่าทุกครั้ง อาจจะเพราะตอนนี้กำลังเปลือยกายอยู่ แถมมาร์คก็ยังมีท่าทีหยอกล้อเหมือนพยายามให้เขาเขิน ปรือตามองใบหน้าคมค้อนๆ

จะแกล้งให้เขาเขินไปถึงไหนกัน!!!

มาร์คอ่านแววตานั่นออก ยิ้มมุมปากเลิกแกล้งอ้อยอิ่ง ประกบริมฝีปากลงไปบนปากนิ่มชื้นแนบสนิทบดคลึงไม่จาบจ้วงหวังจะเอาแต่กลืนกินแบบทุกครั้ง ยิ่งทำให้แจ็คสันรู้สึกเขินจนตัวจะแตก นิ้วเรียบลูบไปตามโครงหน้าหวานช้าๆ ปลายนิ้วก้อยเขี่ยติ่งหูนิ่มเล่น ใช้นิ้วโป้งดันคางให้เชิดขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นเรียวแตะกลีบปากล่างเป็นเชิงขอเข้าไป

แจ็คสันเผยอปากรับเข้ามาอย่างว่าง่าย หลับตาเคลิ้มไปกับรสจูบอ่อนหวานยิ่งกว่าจูบก่อนหน้านี้ หัวสมองขาวโล่ง ตัวที่เกร็งตอนแรกอ่อนยวบไหลไปตามรูปร่างโค้งมนของอ่าง มาร์คลุกขึ้นใช้แขนคร่อมอ่างตามกดจูบลงไปหนักๆ ดูดดึงปากแดงนั่นนานจนคนในอ่างเริ่มหายใจไม่ทัน มือขาวกำรอบแขนที่คร่อมเขาไว้เป็นเชิงบอกให้หยุด

มาร์คผละจูบออกมองดวงตากลมปรือปรอยเหนื่อยอ่อน แผ่นอกขาวเลื่อนขึ้นลงหอบหายใจแรง ลูซิเฟอร์ก้มลงจูบริมฝีปากแดงก่ำนั่นจนเกิดเสียงจุ๊บเบาๆ เคลื่อนกายลุกขึ้นไปยืนข้างอ่าง

“ข้าให้เวลาอาบน้ำห้านาที...”

มาร์คเดินออกไปแล้ว แจ็คสันเอนศีรษะพิงขอบอ่างหลับตาลงปรับระดับลมหายใจให้เข้าสู่สภาวะปกติ นึกแปลกใจที่รู้สึกเหนื่อยก็จริงแต่ไม่ได้สลบไปอย่างทุกครั้ง ยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากที่ยังอุ่นร้อนจากริมฝีปากของอีกฝ่าย ดันลิ้นเล่นไปมาในโพรงปากที่ยังครุ่นไปด้วยจูบอ่อนหวานเมื่อครู่ ใบหน้าร้อนขึ้นอีกครั้ง วกน้ำขึ้นสาดใส่ใบหน้าตัวแรงๆเพื่อเรียกสติ

“เขาเป็นคนไม่ดีนะ เขาคิดแค่นายเป็นอาหารเท่านั้นอย่าลืมสิ!”

ตะโกนก้องไม่กลัวมาร์คจะได้ยินก่อนเงียบเสียงลงอีกครั้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงเต้นตุบตับในอกด้านซ้ายที่สั่นรัวเร็วทุกครั้งที่นึกถึงหน้าเทพปีศาจ

...หรือว่าจะชอบมาร์คเข้าให้แล้วนะ...

“แย่ล่ะสิ”

มาร์คมองคนที่ตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำก็เดินตัวลีบไปนั่งจุ๊มปุ๊กบนเบาะนอนเก่าของตัวเองขำๆ จะเขินอะไรขนาดนั้นกัน

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเริ่มรู้สึกเอ็นดูเจ้าเด็กนี่ไม่น้อย จะบอกว่าชอบก็ไม่ผิดนัก แต่เขาจะรักแจ็คสันไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด...

คิดถึงเรื่องนี้พลันแววตาที่มีความสุขกลับหมองลงวูบหนึ่งอย่างที่แจ็คสันไม่มีทางเห็นเพราะมัวแต่เช็ดหูเช็ดหางตัวเองให้แห้งอยู่

“ไอ้หางบ้านี่ก็แห้งๆสักทีดิวะ”บ่นงึมงำตามประสาเด็กขี้บ่น เงยหน้ามองมาร์คที่เดินเข้ามาใกล้งงๆ

“ข้าจะออกไปข้างนอก อยู่ที่นี่ห้ามหนีไปไหน”สั่งแล้วหมุนตัวกลับไปทันที ปล่อยแจ็คสันนั่งเอ๋อกินอยู่ตรงนั้นต่อ จนประตูห้องนอนปิดไปนั่นแหละหน้าตาเอ๋อๆถึงเปลี่ยนมาเป็นมุ่ยแสนงอนแทน

“เล่นติดเจพีเอสติดตามตัวไว้ขนาดนี้ จะให้หนีไปไหนได้กัน”บ่นเซ็งๆ มองขนหางที่ยังไม่แห้งดีบางส่วนที่แห้งแล้วก็ฟูฟ่องป่องๆดูน่าขัน ถอนหายใจสะบัดผ้าเช็ดตัวไว้บนเบาะ ลุกขึ้นยืนอย่างตัดสินใจที่จะเดินสำรวจรอบๆปราสาทเล่น เดินไปก็แกว่งหางไปมาหวังให้มันแห้งๆเสียที

ปราสาทของลูซิเฟอร์ใหญ่ก็จริงแต่กลับว่างโล่ง ทางเดินยาวสุดลูกหูลูกตาไม่มีสิ่งมีชีวิตใด แม้แต่แมลงเล็กๆก็ไม่ปรากฏให้เห็น ดีหน่อยว่าไม่อับชื้นสกปรกอย่างที่จินตนาการไว้ ออกจะสะอาดสะอ้านเหมือนได้รับการดูแลอยู่เสมอ ลองเปิดห้องนั่นห้องนี่ดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น บางห้องก็มีของหรือเฟอร์นิเจอร์พอให้ได้ใช้บ้าง แต่บางห้องก็ว่างโล่งไม่มีอะไรเลย และส่วนใหญ่ก็จะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า

แจ็คสันทรุดนั่งลงบนขอบหน้าต่างใหญ่ไร้สิ่งกีดกั้นแบบที่ถ้าเผลอล่ะก็ได้พุ่งหลาวสู่เหล็กแหลมด้านล่างแน่ๆ คิดแล้วก็เหลือบมองกับดักด้านล่างหวาดๆ กระโดดเด้งตัวยืนขึ้นเหมือนเดิม มองซ้ายก็โล่ง มองขวาก็เงียบ

...เป็นปราสาทที่เงียบเหงาจนน่ากลัวเชียวล่ะ...

...ไม่รู้ว่ามาร์คทนอยู่ในนี้ได้ยังไงกัน?...

มองทางเดินยาวเหยียดแล้วแบะปาก เดินมาตั้งนานก็ยังไม่เห็นบันไดที่ใช้เดินขึ้นหรือเดินลงเลย เขาเริ่มเหนื่อยแล้วด้วยเลยตัดใจเดินย้อนกลับทางเดิน ได้อิสระในการเดินไปมาปราสาทมันก็ดีหรอกนะ แต่ในปราสาทที่ไม่มีอะไรน่าดึงดูดเลยแบบนี้ ถึงจะเดินได้ทั่วมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี

เดินกลับมาห้องหนังสือที่มาร์คเคยขังเขาเอาไว้และได้เจอกับลูกแก้วเจอาร์ครั้งแรก จำได้ว่าครั้งก่อนเขาคุ้ยห้องนี้ซะเละ แล้วก็ไม่ได้กลับมาเก็บอีก แต่ห้องนี้ก็ดูสะอาดเรียบร้อยเหมือนก่อนๆมา แจ็คสันเริ่มสงสัยแล้วล่ะว่าใครเป็นคนทำความสะอาดปราสาทนี้กัน

...ห้องนี้น่าจะมีอะไรให้เขาทำนะ...

แจ็คสันทรุดตัวลงบนเก้าอี้ติดโต๊ะทำงาน ค้นๆคุ้ยๆหากระดาษเปล่าสักแผ่นขึ้นมา ขีดเขียนวาดภาพลงบนกระดาษเปล่านั่น คูสิทตัวน้อยฮัมเพลงในคอ หูหางส่ายดุ๊กดิ๊กไปมาตามจังหวะเพลงอย่างมีความสุข รอเวลาให้เจ้าของปราสาทกลับมา

...มาร์คจะชอบไหมนะ?...

มาร์คโผบินลงบนยอดไม้หนึ่ง ก้มมองผลไม้สีสดใสบนต้นอย่างพึงพอใจ วันนี้เขาบินมาไกลกว่าที่เคย เพื่อค้นหาต้นแอปเปิ้ลหลากสี ผลไม้รสอร่อยหายากในเอริบัส ดีดนิ้วใช้ไอสีดำรอบกายไปเหมาเก็บผลไม้สีสวยมาไว้เต็มสองอุ้งแขน

มองผลไม้ในอ้อมแขนอย่างพึงพอใจ เรียกไอสีดำกลับคืนร่าง กางปีกออกเตรียมบินกลับปราสาท ในหัวก็นึกถึงคูสิทตัวน้อยในอริยาบทต่างๆในขณะที่รอเขากลับปราสาท

“คุณ...ท่านลูซิเฟอร์?”

มาร์คเกือบสะบัดพลังฆ่าคนเรียกไปแล้ว แต่หยุดยั้งไว้ทันเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เขาเคยเห็นมาก่อน ดวงตาสีอควอร์ฉายแววมุ่งมาดแม้จะดูแววไหวหวาดกลัวในบางขณะ...

...ซิซที่เคยอยู่กับแจ็คสัน...

“ผมชื่อแบมแบม...ขอคุยกับท่านเรื่องคูสิทที่ท่านจับตัวไปหน่อยได้ไหมครับ...”