[SNH] CH13 -END-
+---------------------------------------------------------+
บทที่ 13
คู่
+---------------------------------------------------------+
“พี่...มาร์ค”
+------------------------+ SNH
+------------------------+
...อ่า นี่ผมแก้แค้นให้พี่ไม่ได้เหรอเนี่ย...
...ขอโทษนะ...
“พี่...มาร์ค...”
เพียงเสี้ยววินาทีที่หลับตาลงกำลังจะปลงกับโชคชะตาของตนเอง
แรงบีบอัดและความทรมานทั้งหมดกลับหายไป แทนที่ด้วยสัมผัสอบอุ่นอันคุ้นเคย
กลิ่นที่เขาคิดถึง กลิ่นของใครคนนั้น...
“พี่...มาร์ค”
แบมแบมยืนมองภาพร่างเงาจันทร์ตัวเบิ้มกำลังสลายกลายเป็นฝุ่นไอสีดำในอากาศช้าๆอย่างใจเย็น
คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนก็ยังตื่นเต้นไม่หาย
พวกเขารีบวิ่งจะมาช่วยแจ็คสันที่โดนเงาจันทร์ใช้มือกำบีบอยู่กลางอากาศ
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆก็มีเงาจันทร์จำนวนมากผุดขึ้นมาขวางทางไว้
ถึงจะรีบขนาดไหนก็คงจะไม่ทันช่วยแจ็คสันแน่ๆ
ยอมรับว่าในใจตอนนั้นสับสนทำอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่จนยูคยอมจับมือเขากระชับไว้เพื่อเรียกสติ
ผมพยายามกำจัดเงาจันทร์ตัวที่เสล่อมาขวางหน้าแต่เหมือนจะช้าไป
ใบหน้าพี่แจ็คสันซีดลงจนเหมือนกระดาษเอสี่
ปากพยายามร้องเรียกสติเขาเอาไว้แต่เหมือนคนนั้นจะไม่ได้ยินอะไรเลย
เมื่อเหตุการณ์กำลังถึงจุดวิกฤติ ในที่สุดพวกพี่อูยองก็มาถึง
มาถึง พร้อมใครคนนั้น
คนที่พี่แจ็คสันรอคอยมาตลอดสองเดือน...
ยังจำภาพที่ใบมีดตวัดมือยักษ์จนขาดสะบั้น เส้นผมสีแดงเพลิงเปล่งประกายในความมืด
ไม่แพ้ดวงตาดำขลับที่เปล่งประกายกร้าวยามลงมือสังหารเงาจันทร์ตัวยักษ์อย่างเหี้ยมโหด
ก่อนจะหอบร่างไร้สติหายไปในความมืด แต่พวกผมไม่คิดจะตามไปหรอกนะ
ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันไปดีกว่า
“โอ๊ะ!”สะดุ้งวาบกับความเย็นข้างแก้มนิ่ม รอยยิ้มกว้างสดใสของยูคยอมลอยมาตรงหน้าผม
เจ้าหมียักษ์ตัวนี้ชอบทำให้ผมตกใจอยู่เรื่อย...แต่ก็น่ารักดีนะ คิ
“เหม่ออะไรอยู่เหรอแบม?”
“ไม่บอกหรอกหมีอ้วน
กลับกันเถอะฉันหิวข้าวแล้วอ่ะ”เอ่ยชวนพลางคล้องแขนคนตัวโตไว้
แต่ยูคยอมกลับส่ายหน้า แล้วพยักพเยิดไปหาพี่อูยองและมินจุนที่ยังเดินสำรวจรอบๆอยู่
พอพี่อูยองกับพี่มินจุนมาพวกผมก็แปรสภาพเป็นคนว่างงานครับ
ก็พอพี่แกมาปั๊ปพี่มินจุนก็วางสไนเปอร์กวาดไอ้พวกเงาจันทร์กว่าร้อยตัวซะเกลี้ยง
ไม่แพ้พี่อูยองที่วาดลวดลายได้สวยไม่แพ้กัน
“ไม่ช่วยพี่เขาตรวจแถวนี้ก่อนเหรอ?”
“ไม่ต้องหรอก พวกนายกลับไปก่อนเลย
เดี๋ยวพี่ก็กลับแล้วเหมือนกัน”เป็นพี่อูยองที่หูดีได้ยินบทสนทนาของพวกผมตะโกนตอบกลับมา
พี่จุนเคทำมือโบกไล่พวกผมกลายๆ ได้สัญญาณแบบนั้นผมก็รีบฉุดคนตัวโตให้กลับไปที่รถ
...หิวครับ หิวมากจริงๆ...
+------------------------+ SNH +------------------------+
มาร์คทอดสายตามองเด็กดื้อในอ้อมกอดกำลังซุกไซร้กายเข้าหาเขาทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาด้วยความเอ็นดู
กระชับอ้อมกอดขณะลูบศีรษะกลมช้าๆ
“ลืมตาได้แล้วมั้งเด็กดื้อ”กลั้วหัวเราะเมื่อคนในอ้อมกอดยกมือทุบแขนเขาดังปั๊ก
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมลืมตาอยู่ดี
“ขอนอนอย่างนี้สักพักนะ~”น้ำเสียงออดอ้อนดังขึ้นแผ่วเบาพลางใช้แก้มกลมถูไถคนตัวสูงประกอบ
มาร์คหัวเราะขำ มือแกร่งขยี้เส้นผมสีดำขลับอย่างนึกเอ็นดู
“มาร์ค~~”เสียงอ้อนเริ่มแข็งด้วยความหงุดหงิด มือขาวจับข้อมือมาร์คไว้
ดวงตากลมลืมขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิด ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบขณะจ้องตากันท่ามกลางความมืดบนดาดฟ้าอาคารสูงและสายลมเย็นแผ่วเบา
มาร์ควางมือทาบมือขาวที่ยกขึ้นมาสัมผัสหน้าเขาเบาๆ ดวงตากลมเริ่มคลอหน่วยน้ำตา
“นี่ผมไม่ได้ฝันใช่ไหม”
มาร์คยิ้มเอ็นดูให้กับเด็กน้อยที่เริ่มกลายร่างเป็นเด็กงอแง
นิ้วเรียวเลื่อนจับใบหน้าแจ็คสันที่กำลังเริ่มแบะปากเล็กๆเหมือนกำลังอดกลั้นน้ำตา
โน้มใบหน้าลงไปจรดจูบบนหน้าผากนวลแผ่วเบา
ปากสวยเลาะเล็มไปตามใบหน้ากลมทีละส่วนๆช้าๆ
พิจารณาใบหน้านั้นทีละส่วนๆด้วยความคิดถึง และจบลงบนริมฝีปากอิ่มแดงซึ่งตอบรับสัมผัสของเขาเป็นอย่างดี
แจ็คสันเอียงคอปรับองศาเพื่อลิ้มรสจูบที่เขาโหยหามาตลอดสองเดือน
เลื่อนแขนขึ้นคล้องคอคนตัวสูงไว้
ขณะที่แขนแกร่งกระชับร่างเขาแน่นจนได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจเต้นของอีกฝ่าย
ห้วงความคิดทั้งหมดหยุดชะงักจดจ่ออยู่กับเรียวลิ้นที่เล่นหยอกล้อเขาอยู่ในโพรงปากนิ่ม
สัมผัสอุ่นร้อนไม่เร่งเร้าอบอวลไปด้วยความรู้สึกคะนึงหาของทั้งสองคน
มาร์คถอนจูบออกช้าๆ
จมูกโด่งเลื่อนไปไซร้ข้างคอขาวและกอดแจ็คสันเอาไว้แน่น แนบใบหน้าลงบนบ่าของคนในอ้อมกอด
“ขอโทษ...”เสียงแผ่วเบาของมาร์คดังชัดเจนสำหรับแจ็คสันเสมอ
ริมฝีปากอิ่มหลุดยิ้มขำ แจ็คสันเอื้อมมือไปลูบหลังมาร์คเหมือนกำลังปลอบขวัญเด็กเล็กๆ
“อือ...ผมไม่ได้โกรธพี่”
มาร์คดันร่างตัวเองออก
ใช้ดวงตาสวยทอดมองเข้าไปที่ดวงตาอีกคน
สื่อคำขอโทษผ่านทางสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียใจ
ไม่อยากคิดว่าถ้าเขามาช้าไปเพียงนิด แจ็คสันจะเป็นเช่นไร?...
“ขอโทษที่ทำให้นายรอ ขอโทษที่มาช้า...”
“พี่ไม่ได้มาช้าสักหน่อย เห็นไหม? ผมยังอยู่นี่
ยังอยู่กับพี่”คนตัวเตี้ยเอื้อมมือมาลูบใบหน้าหล่อ
ยิ้มกว้างสดใสเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรแล้ว
“รอนานไหม? ทรมานรึเปล่า? เหนื่อยที่ต้องรอพี่รึเปล่า?”
“ผมเหนื่อยนะ”เสียงแหบตอบยิ้มๆ
จ้องหน้าคนตัวสูงด้วยแววตาขี้เล่น ใช้นิ้วเขี่ยปลายจมูกโด่งไปมา
“แต่พอผมคิดว่าคนที่ผมรอคือพี่ ผมก็หายเหนื่อยทุกที
เพราะผมเชื่อ...เชื่อว่าพี่จะกลับมาหาผม...เหมือนตอนนี้ไง”
คำตอบน่ารักจากคนน่ารักในอ้อมกอดเรียกรอยยิ้มกว้างจากคนตัวสูง
“ฉันรักนาย แจ็คสัน”
“อืม...ผมก็รักพี่เหมือนกัน ...พี่มาร์คก็ อย่าหายไปอีกนะ”
“ไม่ไปไหนแล้ว ฉันจะอยู่เคียงข้างนาย เหมือนแต่ก่อน
เสมอมาและตลอดไป”
+------------------------+ SNH
+------------------------+
“กลับมาก็สวีทกันปั๊ป นี่ช่วยสงสารคนยังไม่มีคู่ได้ป่ะครับ ทั้งโต๊ะเลย...”ประโยคเอื่อยเฉื่อยแสดงความเซ็งเป็ดออกมาไม่แพ้หน้าตาของยองแจเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งโต๊ะ
วันนี้พี่คุณกับพี่แทคอุตส่าห์พามาปิดร้านอาหารหรูเลี้ยงฉลองในโอกาสฉลองพี่มาร์คฟื้นจากการเป็นเจ้าชายนิทรา
แถมชวนเฉพาะคนรู้จัก เสียดายที่พี่คนอื่นๆยกเว้นกลุ่มพี่แทคซึ่งส่วนใหญ่ก็ทำงานอิสระหรือไม่ก็เป็นถึงระดับประธานกรรมการบริษัทกับกลุ่มพวกผมที่ยังเป็นเด็กนักเรียนกันอยู่ที่ว่างมาได้
กำลังจะดีใจที่ได้กินของหรูของฟรี แต่พอนั่งประจำโต๊ะปุ๊บ
ยองแจก็เริ่มบุ้ยปากกรอกตาไปมาด้วยความเซ็งจิตทันที ไอ้ไอสีชมพูดลอยเคว้งคว้างจนอัดแน่นร้านนี่คืออะไรครับ
ช่วยบอกผมที อาหารที่ว่าเผ็ดยังแพ้ความหวานของคนบนโต๊ะ (ยกเว้นผม) เลยคร๊าบบบ
“ก็ไปหาคู่ตัวเองให้เจอสักทีสิวะ
จะได้ไม่ต้องมานั่งอิจฉาพวกพี่”พี่ชานซองพูดมือก็คอยแกะกระดองปูให้พี่จุนโฮที่เคี้ยวหงุบหงับข้างๆ
พี่จุนโฮก็คอยป้อนน้ำให้พี่ชานซองเพราะช่วงนี้พี่ชานซองกำลังรักษารูปร่าง
กินเยอะไม่ได้ คำสั่งก็มาจากแฟนสุดรักสุดหวงของเจ้าตัวเองนั่นแหละ
“โถ่พี่ ถ้าเจอง่ายอย่างนั้นก็ดีดิ”
“พี่ก็ไม่เห็นใครจะหายากเท่านายสักคนนะ”ประโยคสั้นๆแต่ปวดจี๊ดดดดไปถึงจิต
พี่อูยองคนน่ารักทำไมทำกับผมแบบนี้ล่า!!!
“สิบแต้มให้พี่อูยอง
555555”เสียงหัวเราะลั่นเกรียนๆแบบนี้มีคนเดียวครับ ไอ้เด็กแบมแบม เอออออ ใช่ซี้
แกก็มีหมียูคยอมคอยปริบัติพัดวีอยู่แล้วนี่ ชิ!
“อย่าอารมณ์เสียเลยน่ายองแจอ่า อ่ะ
พี่แกะกุ้งให้”เสียงหวานทุ้มของพี่คุณดังขึ้นเหมือนมีเสียงระฆังเหง่งหง่างดังเป็นแบคกราวข้างหลังพี่ชายคนสวย
ฮือออ เทวดาของน้อง T_T น้ำตาไหลขอแชร์นะครัช
“แล้วฉันล่ะคุณ~~~”มาแล้วครับมารพจญของยองแจ
พี่แทครีบเข้ามาคลอเคลียแฟนตัวเองทำเสียงง้องแง้งตาโตแบะปากพยายามให้ดูน่ารัก
แต่เหมือนจะพยายามไม่ขึ้นเพราะพี่คุณใช้ศอกดันใบหน้าหล่อคร้ามให้ออกห่างพลางทำหน้าปุเลี่ยนใส่
“มีมือแกะไปเองสิ”
“คุณใจร้ายอ่า~~~~ T0T”แล้วก็ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนของแมวยักษ์จนพี่คุณตบหน้าผากดังแปะ
กลอกตาไปมาแบบเหนื่อยหน่ายใจ ลุกขึ้นลากคอคนตัวโตแต่ใจเล็กออกไปเคลียกันนอกร้าน
“อ้าว ไปซะแล้ว แล้วใครจะเลี้ยงพวกผมล่ะ?”จินยองยังคงสกิลการแบ๊ว
ถามไปเอียงคอทำท่าน่ารักไป จนเจบีอดใจไม่ไหวหอมแก้มนิ่มดังฟอดเรียกเสียงแซวโห่ฮิ้ว
ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงก่ำ ส่งสายตาค้อนคนข้างกายทั้งที่ก้มหน้างุดๆน่าเอ็นดู
“พี่จะเลี้ยงนายเอง เลี้ยงทั้งชีวิตเลย”
“สองคนนั้นแต่งเมื่อไหร่บอกด้วยนะ
เฮียจะแต่งเพลงวันแต่งงานให้ ฮิ้ว~~~”พี่จุนเครีบลุกขึ้นมาชงแรงๆส่งไปให้คนบนโต๊ะเป็นลูกรับส่งเสียงแซวเอะอะ
จนพี่อูยองได้ฉุดให้คู่ตัวเองมานั่งตามเดิมพลางกระซิบอะไรไม่รู้แผ่วเบาข้างหู
จนใบหน้าเรียวแดงก่ำยิ่งกว่ามะเขือเทศปิดปากสนิทไม่พูดอะไรอีกเลย
...หืม? เหลือคู่ไหนนะ? ผมว่าผมพูดไปหมดทุกคู่แล้วนะ...
...อ๋อ เหลือคู่หลักของงานสินะ
ที่ผมไม่พูดถึงเพราะมันเลี่ยนปากน่ะ...
...โน่น แพลนกล้องเลย ไม่ต้องมาให้ผมอธิบายนะ
เบาหวานผมจะขึ้น...
มาร์คนั่งท้าวคางมองแจ็คสันที่กำลังยัดไก่เข้าปากเคี้ยวหยุบหยับๆจนแก้มพองออกเหมือนกะรอกด้วยสายตาหวานเลี่ยน
แม้จะโดนตากลมถลึงเตือนหลายครั้งก็ไม่หยุด
นั่งจ้องหน้าเขาจนคนโดนจ้องรู้สึกเขินจะตัวจะระเบิด
“เลิกจ้องผมได้แล้วน่า”บ่นอุบอิบเสียงเบา
มือก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยว ตากลอกไปมาพยายามไม่สนใจคนที่มองมา
สะดุ้งวาบเผลอกลืนอาหารลงท้องลงไปหมดเมื่อจู่ๆใบหน้าหล่อก็โน้มเข้ามาใกล้
ลมหายใจอุ่นรดรินข้างแก้มเห่อร้อน
แจ็คสันแทบกัดลิ้นตัวเองเมื่อลิ้นแดงตวัดเลียตรงมุมปากลากลงมาที่ริมฝีปากล่างเขาเน้นๆ
กลาง โต๊ะ อาหาร
“ไอ้พี่มาร์คโว้ยยยยยยยย!!!...”แจ็คสันตะโกนลั่นร้าน
หน้าเน่อเห่อแดงร้อน ปากอิ่มอ้าหุบๆพะงาบยังหาเสียงตัวเองไม่เจออย่างน่าเอ็นดู
“นายกินเลอะ”
“โรคจิต!”
“พี่พูดจริง”
“!@#$%^&*()_&&$%@”
จบเถอะ!!!
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น