[SNH] CH04
+---------------------------------------------------------+
บทที่ 4
ย้ายห้อง
+---------------------------------------------------------+
“อ้อ
แล้วนายเป็นคู่มาร์คสินะ ย้ายไปอยู่ด้วยกันให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
+------------------------+ SNH +------------------------+
“มันเป็นธรรมเนียมน่ะ
ว่านักล่าที่หาคู่ตัวเองเจอแล้วจะย้ายไปอยู่ด้วยกัน
เวลาโดนเรียกไปต่อสู้จะได้ไม่ยุ่งยากในการติดต่อกันระหว่างทาง”พี่อูยองอธิบายให้ผมที่ยังนั่งอึ้งกับการคำสั่งกะทันหันนั้นให้เข้าใจ
ส่วนมาร์คนั้นหายไปไหนไม่รู้อีกแล้ว ซึ่งผมก็ไม่ค่อยสนใจหรอก
(ถามถึงเขาตลอดเวลาแล้วยังบอกว่าไม่สนใจอีกนะ =_= )
“ไม่ต้องไปอยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอพี่?”
“ตั้งแต่พี่เห็นมาก็ไม่มีนะ”พี่อูยองซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่ม 2PM เอ่ยแบบแทบไม่ต้องคิด
คู่ของพี่อูยองคือพี่จุนเค แต่เห็นเฮียแกไปนั่งดริ๊งชนแก้วกับพวกพี่แทคยอนอยู่ทางโต๊ะ
2AM โน่นแน่ะ
พวก GOT
ก็อยู่ที่โต๊ะนั่นแหล่ะ เพียงแต่ผมโดนพี่ๆเขาลากมานั่งโต๊ะด้วยเฉยๆ
รู้สึกตัวเองเป็นเด็กนั่งดริ๊งยังไงบอกถูก
เดินไปโต๊ะไหนก็มีแต่เรียกให้ไปนั่งคุยนั่งดริ๊งด้วย เก็บเงินดีไหมครับ หืม?
“เอาน่า มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก
เดี๋ยวอยู่ๆกันไปก็สนิทกันเองอ่ะ”พี่อูยองปลอบ พลางตบบ่าปั๊กๆ โอโฮ้! มือหนักชะมัด
นี่ขนาดพี่แกตัวเล็กสุดในกลุ่มแล้วนะ
ไม่อยากนึกถึงว่าถ้าเปลี่ยนเป็นพี่ชานซองหรือพี่แทคยอนแล้วไหล่ผมจะเป็นยังไง
สายตาเหลือบไปมองเห็นร่างสูงโปร่งของมาร์คเดินไปทางโต๊ะพวก GOT กำลังจะลุกไปหาอยู่พอดี
แต่หมอนั่นเห็นผมก่อน เลยเปลี่ยนเส้นทางมาทางนี้แทน
“สวัสดีครับพี่อูยอง”มาถึงก็ทักทางพี่อูยองเล็กน้อย
“มาตามแจ็คสันเหรอ?”พี่อูยองกระเซ้าถามท่าทางขี้เล่น
มาร์คไม่ได้ตอบอะไร แต่เอื้อมมือมาฉุดขนแขนผมให้ลุกไปยืนข้างเขา
“ผมขอตัวนะครับ”เขาพูดแค่นั้นแล้วลากแขนผมไปด้วยกันทันที
“หวงกันจังน้า”อูยองมองตามน้องสองคนไปส่ายหัวหัวเราะขำๆ
“เดี๋ยวๆจะลากฉันไปไหนเนี่ย?”ผมถามมาร์คเพราะแทนที่เขาจะพาผมไปนั่งที่โต๊ะกับพวกเจบี
เขากลับพาผมเดินออกมาจากคลับพาเดินเข้าไปทางซอยด้านหลังของผับแทน
“จะพาไปเก็บของ”เขาตอบสั้นๆ เดี๋ยวดิ! นี่จะย้ายวันนี้เลยเหรอ
จะไม่ให้กูเคลียร์ห้อง ลาเพ่อนข้างห้อง บอกเจ้าของหอเลยเรอะ!
“เดี๋ยวดิเฮ้ย! แล้วเรื่องหอฉันล่ะ
ฉันเพิ่งจ่ายค่าหอไปเองนะ แล้วของใช้ฉันอีก
เก็บวันนี้ไม่เสร็จหรอกน่า”ผมดึงแขนเขาให้หยุดเดินแล้วหันหน้ามาคุยกันดีๆ
มาร์คหนัมาคุยแต่โดยดี ผมล่ะเกลียดไอ้หน้าไร้อารมณ์แบบนี้ของเขาจริงๆ
เดาอามรณ์เขาไม่เคยถูกเลย ให้ตายสิพับผ่า (พี่แสตมป์ – ขอเก็บค่าลิขสิทธิ์ครับ)
“เก็บแค่ของที่จำเป็น
พรุ่งนี้ตอนกลางวันฉันจะให้คนไปขนของให้”
“หา! นี่ไม่ได้ยินเลยรึไงว่าฉันเพิ่งจ่ายค่าหอไป”ผมโวย
บ้านผมก็ไม่ได้รวยมากมายหรอกนะ เอิ่ม... เออ ก็เกินมีเกินใช้พอสมควรอ่ะ
แต่เงินมัดจำห้องมันไม่ใช่น้อยนะ เพิ่งจ่ายไปแค่สามวันเองด้วย
ย้ายออกตอนนี้ก็เสียเงินฟรีดิ
“เรื่องของนาย”
ตบปากคนเพิ่งรู้จักกันโดนปรับกี่บาทครับคุณตำรวจ -*-
“ไหงพูดงี้เนี่ย!”
“ตามมาเถอะน่าพูดมากจริง”เขากลอกตาแบบเบื่อๆ
แล้วเริ่มทำการลากผมไปด้วยกันอีกครั้ง นีกูต้องทำตามช่ะ? เอออออออออออ
ตามใจเลยครับคุณชายมาร์ค!
มาร์คพาผมมายืนอยู่หน้ารถออดี้เปิดประทุนสีดำที่จอดไว้หลังคลับ
ผมมองรถสลับกับหน้าเขาอึ้งๆ
“นี่ของนายเหรอ?”ชี้ไปที่ตัวถหรูสุดแพงแบบพูดอะไรไม่ออก
มาร์คพยักหน้างึกงักเดินไปด้านคนขับ
“มองไปมันก็ไม่กลายเป็นของกินหรอก
ขึ้นมาได้แล้ว”เสียงทุ้มเอ่ยเร่ง
ผมว่าผมเรียนรู้นิสัยอย่างหนึ่งของมาร์คได้แล้วล่ะ...
ไอ้ผู้ชายปากร้าย!
+------------------------+ SNH
+------------------------+
รถทั้งคันไม่เงียบเหงาเพราะเสียงนู่นนั่นนี่จากนอกรถดังมาให้ได้ยินตลอด
ก็รถเปิดประทุนนี่เนอะ แต่ไอ้สองคนที่อยู่บนตัวรถนี่พากันเงียบใส่กันจนเป็นผมเองล่ะที่อึดอัด...
ผมไม่พูดก่อนหรอกนะ งอนไอ้คนขับรถอยู่ ไอ้คอมมิวนิสต์
ไอ้เอาแต่ใจ!!!
“หยุดทำหน้าอย่างนั้นเถอะน่า มันไม่น่ารักหรอก”
“ไอ้!...”คนพล่ามเยอะอย่างผมถึงกับหมดคำด่า
ทั้งที่ในใจอยากท่องบทร่ายบ่นมาร์คไปสามหน้ากระดาษเอสี่ แต่เอาจริงๆก็พูดไม่ออก
ได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆระงับสติอารมณ์
กลั่นคำถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจว่าไม่ได้ไปกวนตีนใคร
“ที่บ้านให้เพ็ดดีกรีเป็นอาหารเหรอครับมาร์ค”
ไม่ได้กวนจริงจริ๊งงงงงงงงงงง (เสียงสูง)
“สุนัขที่บ้านฉันให้กิน Eukanuba นะ
เพ็ดดีกรีมันเกรดต่ำไป”เสียงทุ้มตอบกลับมาอย่างยี่หระ
เหลือบตามองไฟแดงที่เปลี่ยนเป็นสีเขียว มาร์คขับรถต่อไป ไม่สนใจเด็กเตี้ยข้างๆที่ดิ้นเร่าๆอย่างคับแค้นใจ
อ๊ากกกกก อยากถีบคนโว้ยยยยยยยยยย!!!
พอมาถึงหอ ผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องอย่างไว
ใจจริงก็อยากขังตัวเองอยู่ในห้องไปตามไปหรือแกล้งถ่วงเวลานานๆอยู่หรอก
แต่นี่ดันมายืนคุมเป็นผู้คุมนักโทษเหมือนรู้ทัน เลยได้แต่นั่งยัดของใช้จำเป็นลงกระเป๋าเป้ใบโปรดด้วยหน้าที่คงเหมือนอาหารเน่าแน่ๆ...เอ่อ
หน้าบูดน่ะ =*=
+------------------------+ SNH
+------------------------+
มาร์คจอดรถใต้คอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง ราคาแต่ละห้องที่เคยได้ยินมาแพงหูฉีก
รถที่จอดเรียงอยู่ในที่จอดรถก็รถหรูทั้งนั้น ฐานะหมอนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ
อยากรู้ชะมัดว่าที่บ้านทำอาชีพอะไรกัน
“อยากได้ของอะไรก่อนไหม?”มาร์คหันมาถามผมตอนที่ผมก้าวขาลงจากรถ
หันไปมองหน้าเอือมๆ
“ไม่ถามพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะครับ
พาฉันมาถึงคอนโดนายแล้วเนี่ยนะ ถ้าอยากได้จะพาฉันขับกลับออกไปซื้อรึไง”
“ก็ไม่... ไปเถอะ”พูดหน้าตายแล้วเดินนำผมขึ้นคอนโดไป
...ให้มันได้อย่างนี้เถอะมาร์ค นี่เจอกันไม่ถึงวันยังแทบจะฆ่ากันตาย
แล้วมาอยู่ด้วยกันมันจะรอดรึไง เริ่มห่วงชีวิตตัวเองแล้วว่ะ...
ห้องของมาร์คตกแต่งโทนขาวดำ มีการแบ่งสันปันส่วนชัดเจน
มีห้องครัวในตัว แถมเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน แม้แต่เครื่องชงกาแฟก็ยังมีเลย
“มาร์ค”ผมหันไปหาเจ้าของห้องเพื่อจะถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน
แต่ก็ต้องตะลึงเบิกตากว้างกับภาพตรงหน้า
มาร์คถอดเสื้อนักศึกษาออกจากทางศีรษะเผยให้เห็นรูปร่างชัดเจน ใครจะรู้ว่าเห็นตัวบางๆแบบนั้นจริงๆแล้วจะบึกขนาดนี้
ซิกแพคและกล้ามเนื้อพอเหมาะยิ่งเสริมให้ร่างนั้นดูดียิ่งกว่าเดิม
ไม่ดิ!
แล้วแกจะมาถอดเสื้อให้กูดูทำมายยยยยยยย! เดี๋ยวหวังกรี๊ดนะ
หวังกรี๊ดจริงๆนะ!
มาร์คพาดเสื้อไว้กับแขนหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าเรียกทำไม
จู่ๆหมอนั่นก็ยิ้มมุมปากดูเจ้าเล่ห์แปลก แล้วก้าวเท้าเข้ามาหาผม
“เห้ยๆ แล้วจะเข้ามาทำไม!”ผมโวยวาย
เผลอถอยหลังโดยสัญชาติญาณจนรู้สึกว่าสะโพกติดกับเคาเตอร์ห้องครัวแล้ว
ห้องมันเล็กหรือผมถอยยาวไป? มาร์คก้าวตามมาช้าๆ รังสีคุกคามแผ่กว้างจนผมกลัว
แขนทั้งสองข้างยกขึ้นมาพิงผนังกักขังผมไว้
ดวงตาที่มักไร้อารมณ์ของเขาตอนนี้กลับพราวระยับจนไม่กล้าสบตาด้วย
ใบหน้าพวกเราใกล้กันจนผมไม่กล้าหายใจแรง ปากเผลอเม้มเข้าหากันแน่น
ตาไม่รักดีก็ยิ่งโฟกัสริมฝีปากแดงสวยของคนตรงหน้าอีก
จู่ๆภาพตอนที่จูบกับที่มหาลัยก็ฉายชัดเข้ามาในหัว
ริมฝีปากหยุ่นนุ่ม
กลิ่นหอมจากเรือนกาย
…มันต้องการอะไรจากกู!
ถอยออกปายยย กูเขิน!...
“ถอย! จะเข้ามาใกล้เพื่ออะไร”
“...”มาร์คยิ้มร้ายตอบรับ ผมกลั้นหายใจขณะที่มาร์คก้มลงมาใกล้ซอกคอ
รู้สึกถึงจมูกโด่งที่ไล้ตามลำคอขาวของตัวเอง แล้วค่อยๆเลื่อนขึ้นมาอย่างอ้อยอิ่ง
...
...
“พู่ว~”ลมหายใจอุ่นๆถูกเป่ารดเข้าหูซ้าย
ขนทุกเส้นพร้อมใจกันลุกขึ้นเคารพธงชาติ ร้องลั่นตกใจรีบผลักเขาออกจากตัว
ก่อนวิ่งฉิวเข้าห้องที่เปิดประตูอ้าไว้ไปอย่างเร็ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“หึหึ”
มาร์คยืนพิงกำแพงหัวเราะในลำคอมองเด็กตัวเตี้ยที่เขินจนวิ่งหนีเข้าห้องไป
...เด็กน่าแกล้ง...นั่นคือคำจำกัดความให้แจ๊คสันของมาร์คในตอนนี้
“ต่อจากนี้ไปสนุกแน่...”
+------------------------+ SNH
+------------------------+
#พี่มาร์คใสใสไม่มีจริง 5555555555555555555555555555
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น